Κανείς Δεν Ρώτησε

Κάτι έχω πάθει και φοβάμαι τον εαυτό μου

ο κάθε ήχος μου, ταράζει το μυαλό μου

κάτι έχω πάθει και φοβάμαι να κοιτάξω

κανείς δε ρώτησε αν θέλω να υπάρξω.

 

Μες στις τάξεις του κόσμου τα σκουπίδια βρωμάνε

μαθητάδες, δασκάλοι στον εαυτό τους μιλάνε

οι αφέντες της χώρας τη σημαία κρατούνε

μα το βράδυ σαν έρθει κρυφά την πετούνε.

 

Εεεε Μητέρα…

γιατί δε ρώτησες αν θέλω να υπάρξω…

 

Δε θυμάται κανείς ότι υπάρχω κι εγώ

μες στους δρόμους της πόλης ένα σκουλήκι μικρό

τριγυρνάω εκεί μέσα σαν Χριστιανός Μοναχός

απ’ τα μπαλκόνια φωνάζουν… ‘‘Σβήσε το φως’’

 

Εεεε Μητέρα…

γιατί δε ρώτησες αν θέλω να υπάρξω…

Αν δεν με βοηθήσεις θα πέσω

 Είναι το φως θολό και δε βλέπω

Κάτι φωνές λερώνουν τη ζωή

Τα σύννεφα ονειρεύονται να γίνουν καταρράχτες

Και είναι η μορφή σου φτιαγμένη από βροχή.

 

Είχα καθήκον να κάνω κι εγώ

Και φοβάμαι μην προσέξεις πως κλαίω

Είναι τα σχέδια του κόσμου πολλά

Μα πάντα μ' άρεσε ιστορίες να λέω.

 

Είναι η αγάπη βαριά

Κι αν δε με βοηθήσεις θα πέσω

Οι ώρες περνούν και ξανάρχονται

Την καρδιά μου έχω ανάγκη να δέσω.

 

Με τα μάτια μου ανοιχτά ονειρεύομαι

Κι ακούω τις κραυγές και τα γέλια τους

Είναι οι στιγμές μου ατελείωτες

Νιώθω στον λαιμό μου τα χέρια τους.

 

Είναι η αγάπη βαριά

Κι αν δε με βοηθήσεις θα πέσω

Οι ώρες περνούν και ξανάρχονται

Την καρδιά μου έχω ανάγκη να δέσω

Σκέψεις (4)

 

Τις κρύες νύχτες αυτές που τραγουδούν τα Κοράκια

και τρέχουν τα σύννεφα σαν να τα κυνηγούν,

τις νύχτες αυτές φοβάμαι.

Κάποιος με τραβάει στο χώμα, στην κρύα αγκαλιά του.

Φοβάμαι μα θέλω να πάω μαζί του…